Zaman, an lardan ibaret. İnsan bu yüzden, an i kaydedip saklama çabasında, böylece yasamin duygusuna olmasa da, görseline sahip olabiliyor. Biz yavaş yavaş ölürken, makinamizin kadrajina sıgdirdigimiz hayatlar, birikiyor dijital ortamlarda. Bu depolamada bir an eksiliyor, bir yan artıyor.
Çocukluğunda fotoğrafı az olanlardanim ben. Çocukluğum ki, en büyük yaşanmışlığim, kayıp bir fotoğrafta! Yalin ayak tırmanmaya çalıştığım, dev kayalar. Ben büyüdükçe küçüldü onlar. Ne zaman baksam o kayaya, küçük bir kızın ayak izleri, nafile çabalarla orada. Komşunun kızını defalarca islattiğimiz çeşme... O hatırlamasa da, hayalimdeki islak çelimsiz kız orada. Korkusuzca bindiğim at olmasada, minik ellerim atın yelesinde sıkıca...
Ve yıldızlı bir gecede, hayır hayır! Çok yıldızlı bir gecede, ormanimdaki, ayilar uykuda! minik ayak izlerim buz tutmuş, karın üstünde,yalpaliyor bir sağa, bir sola. Ot taşımak için yapılan büyük bir kızak, en yakın yokuşta, ve ben karın içine, dengesiz bir savruluşta. Hiç biri değil kayıt altında, hepsi koca bir hayal kadrajinda...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder